Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή να συμβουλευτώ κάποιον για θέματα που αφορούν στην ανάπτυξη του παιδιού μου

Εάν ένας γονιός νιώσει πως το παιδί του δεν προχωράει όπως περίμενε, θα πρέπει να το διερευνήσει άμεσα.

Όλο και περισσότεροι γονείς ενημερώνονται από το διαδίκτυο, από βιβλία, από γιατρούς και εκπαιδευτικούς, για τα στάδια της ανάπτυξης των παιδιών και μπαίνουν στη διαδικασία να "βαθμολογούν" το παιδί τους σύμφωνα με αναπτυξιακές κλίμακες.

Αυτό που όμως πολλές φορές δεν λαμβάνουν υπόψη τους, είναι το δικό τους ένστικτο! Το ένστικτο των γονιών σε σχέση με τα παιδιά τους είναι 99% σωστό. 

Οι γονείς πρέπει να μοιραστούν τις ανησυχίες τους και να ρωτήσουν αρχικά τον παιδίατρο. Στη συνέχεια εάν ανησυχούν ακόμα, καλό θα ήταν να επισκεφτούν έναν αναπτυξιολόγο. Εάν νιώσουν πως χρειάζονται κάτι περισσότερο, τότε μπορούν να ρωτήσουν κάποιον παιδονευρόλογο ή παιδοψυχίατρο. Εάν το παιδί πηγαίνει σε βρεφονηπιακό σταθμό, οι γονείς καλό θα είναι να ρωτήσουν και τις δασκάλες, εάν εκείνες βλέπουν κάποιες δυσκολίες.

Η έγκαιρη διάγνωση και πρώιμη παρέμβαση είναι πολύ σημαντικά. Έγκαιρη θεωρείται η διάγνωση που γίνεται μέχρι την ηλικία των τεσσάρων ετών το αργότερο. Εάν υπάρχουν δυσκολίες, είναι σημαντικό να τις αντιμετωπίζουμε άμεσα, ή έστω να ξεκινάμε μια παρέμβαση πολύ πριν πάει το παιδί στο σχολείο. Η προσαρμογή στο σχολικό πλαίσιο είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη, πόσο μάλλον όταν υπάρχουν πρόσθετες δυσκολίες. Είναι πολύ πιο εύκολο να καλύψουμε τυχόν αναπτυξιακά κενά πριν μπούμε στο απαιτητικό περιβάλλον του σχολείου.

Για κάθε ηλικία υπάρχουν αναπτυξιακά ορόσημα τα οποία μας καθοδηγούν για το τι μπορούμε να περιμένουμε από τα παιδιά. Πέρα όμως από τα ορόσημα αυτά υπάρχει και η γενική εικόνα ενός παιδιού που πιθανόν δίνει την αίσθηση πως κάτι συμβαίνει, παρόλο που έχει κατορθώσει αυτά που περιμένουμε για την ηλικία του.

Με την αντίστροφη λογική δεν πανικοβαλλόμαστε εάν ένα παιδί δεν έχει κατακτήσει όλα τα ορόσημα και πάλι πρέπει να το κρίνουμε από τη συνολική του εικόνα. Κάποια παιδιά ίσως είναι πιο ανώριμα από άλλα σε ένα τομέα. Εδώ θα πρέπει πάλι ο γονιός να ακούσει το ένστικτό του!

Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ενδεικτικά κάποια ορόσημα που εάν κάποιο παιδί δεν έχει κατακτήσει, θα πρέπει με ψυχραιμία να παρατηρήσουμε τη συνολική του εικόνα και να απευθυνθούμε σε επαγγελματίες εάν έχουμε αμφιβολίες για την εξέλιξή του.

ñ  Εάν μέχρι 1 έτους

Δεν έχει μπουσουλήσει ή δεν στέκεται

Δεν κάνει ήχους

ñ  Εάν μέχρι 2 ετών

Δεν περπατάει

Δεν δείχνει να κατανοεί τη χρήση καθημερινών αντικειμένων

Δεν μιμείται ήχους ή πράξεις

ñ  Εάν μέχρι 3 ετών

Δεν παίζει με άλλα παιδιά

Δεν μουτζουρώνει

Η ομιλία του δεν είναι κατανοητή από ξένους

Αποφεύγει τη βλεμματική επαφή

ñ  Εάν μέχρι 4 ετών

Δεν απαντάει σε ερωτήσεις

Δεν μπορεί να διηγηθεί μια απλή ιστορία

Δεν έχει αρχίσει να αυτοεξυπηρετείται (ντύνεται, γδύνεται, πλένεται, τρώει, πηγαίνει στην τουαλέτα)

Σε οποιαδήποτε ηλικία ανησυχούμε εάν ένα παιδί δείχνει πως έχει χάσει ικανότητες από αυτές που είχε ήδη κατακτήσει (πχ σταματάει να μιλάει, να χαιρετάει, να επικοινωνεί κλπ)

Εάν μια επίσκεψη στον γιατρό οδηγήσει σε μια διάγνωση και συστηθεί κάποια παρέμβαση, συνεργαζόμαστε με τους θεραπευτές και δουλεύουμε πάνω στους στόχους που έχουμε από κοινού συμφωνήσει.

Προχωράμε μέρα με τη μέρα και δεν σκεφτόμαστε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση σε κάποιους μήνες ή σε κάποια χρόνια.